पेश है निदा फाजलिकी गजल

तेरा हिज्र मेरा नसीब है  तेरा गम् ही मेरा हयात है

मुझे तेरी दुरिका गम हो क्यों तू कहीं भी हो मेरे साथ हो

मेरे वासते तेरे नाम पर कोई हर्फ़ आये नही नही

मगर मेरे रु-ब -रु तेरी जात है

तेरा वस्ल  ए मेरी दिल रुबा नही मेरी किस्मत तो क्या हुवा

मेरी माह जुबि येही कम है क्या तेरी हसरतो का साथ है

तेरा इश्क है मुझ पर महरबा मेरे दिलको हासिल है दो जहां

मेरीजान – ऐ –  जान इसी बात पर मेरी जान जाएतो बात है

सोजन्य  हितेश देसाई

ભાનુ મતીની છઠ્ઠી પુણ્ય તિથી

दो हजार सात अगस्त्की जब दूसरी तारीख आई इस फानी दुनिया को छोडके भानुने लीनी विदाई। …।सन्तो भाई समय बड़ा हरजाई

ब्मेरी खातिर ख्वाह खानम की एक गजल लिखने जारहा हूँ इस गजलका  मायना बताता हु। तेरी है जिद्दी आदत फिर तुझपर दिल फ़िदा होता  अगर तुझमे न जिद्द होती  खुद जाने तो क्या होता १ ///// में उसको मेरे साथ लेके  समंदरकी सफ़र करने जाने वाला था  उसने ना बोल के मुझे  इतना खर्च करके  समुद्र की  सफ़र करने नहीं जाना  मैंने और मेरे बेटेने  बहुत समझाया   मगर वो अपनी   जिद्द्पे कायम रही। उस वक्त मैंने  एक शेर बनाया ////लोग कहते है की ओरत् को  सैम जाना मुहाल है  लेकिन स.च तो यह है  समझाना मुहाल है. मुहाल= अशक्य

तेरी है जिद्दी आदत फिर   तुझ पर दिल फ़िदा होता ///अगर  तुझ में न जिद्द होती  खुदा जाने तो क्या होता ////  फिर वो थोड़े महीने के लिए  कमज़ोर हो गई थी फिरभी वो बहुत म्हणत करती थी //// तू है कम जोर   फिरभी काम मर्दानासा कराती है   तू जोरावर अगर होतीतो परबत टूटने लगता ////एक दिन में  प्लेंमे सफ़र करता था भानु मति मेरी साथ थी  अचानक में बे होश होक गिर गया /////में जब हो गया बे होश हवाई जहाजके अन्दर  क़ज़ा ले जाती गर मुझको  प्रभु रक्षक तेरा होता

तू रंजूर होती थी तो  मेरा दिल धड़कता था   मोट  गर आजाती तुझको  तो मेरा हाल क्या होता //////      क्या होना था  एक साल उदास रहा फिर जैसा पहले था वैसा हो गया                समझ में ये नहीं आता “आता ” क्यों मोज्मे रहता  //// वोही होता है जोमन  जुरे खुदा होता

भानुमती जब उक्बा(परलोक ) गई एक साल तक मेरी मायू सी  रही  जब में समुंदरी सफरमे गया  वहा  मेरी मायूसी दूर करनेको खुदाने एक लड़की भेजी  जिस हने लगी लड़की के उपर मुझे मेरी पोती के बराबर उल्फत हो गई वैसे  वो लड़की भी मुझे अपने  दादा की  माफक   चाहने लगी और मेरी मायूसी दूर होगई  वो गोरी मुझे अभीतक चाहती है  तद्दन नि :स्वार्थ  प्रेम करती है कोई लालच नहीं है  एक दिन उसने मेरे दोस्त  Chris को मेरे बारेमे पूछा की  अताइका क्या हाल है  Chrisने कहा बागमे खोदकाम करता हे  लिखता हे पढता हे और माला बनाता  हे जाद्के बिज की  ९२ बरसका हे मगर ८ ५  उम रका हो ऐसा दीखता है  मुझे तो वो ७० बरसका ला भेजे ये माला में ऐसा वो लड़की बोली और कहाकि अताइको बोलो मेरे लिए एक ला भेजे  में उस मालाको मेरे कीमती ज़ेवर की स न्दुक  में रख्खुं गी  और में जब उनकी उमर्की हगी  और मुझे आलस स ताय्गा तो में उस माला से प्रेरणा लुंगी    सब दोस्तोको राम  जुहार सलाम

ये गजल मेरे मयगुसार ( शराबी दोस्तो)के लिए है

ये मेरा वसीयत नामा है  मेरे अज़ीज़ अह्बाब्को  ख़ास करके मेरे बेटे सुरेश जानी को मेरी इल्तजा है की  में जब मर जाउगा  तब आप लोग  जो सोलहवा संस्कार जो अग्नि संस्कार है वो करने वाले हो ,तो मुझे जलादेनेसे पहले ये मेरा दिल निकल लेना क्योकि ये दिलका अब में मालिक नहीं हु उसका मालिक  मेरी परीशा गेसुवाली ,कातिल तबस्सुम वाली ,दिल चश्प हुस्न वाली मेरी माहलका है

मरजाऊ  जब में यारो मेरा दिल निकाल लेना मेरी माह जव्बी है मालिक जला साथमे न देना   …।

एक और इल्तजा है मेरे मर जानेके बाद किसीको रोना नहीं है  लेकिन मेरी चन्द्र मुखी  प्रेमिका  मेरा वियोग सहन नही करने  के सबब  उनकी नीली आन्खोमेसे गं गा  जम्नके पानी जैसी रवानी होगी  तो वो आन्सुका कटोरा भर लेना।

मरजाऊ जब में यारो मातम नहीं मना ना  उठा के जनाज़ा मेरा  नगमा सुनाते जाना

लाके लहदमें मुझको उल्फत के साथ रखना इत्तर के बदले  मेरी माशूक का अश्क  छिडकना  २

तुर्बत पे मेरी आना  शम्मा नहीं जलाना  दोस्ताना गर है दोस्तों  बोतल शराब लाना       ३

“आता”को याद करना  मदिरा से जाम भरना  सागर बदल बदल के  पि लेना और पिलाना

આતાના એરિઝોનામાં કચરાનું પૂર !

સાભાર –  ડો. કનક રાવળ

मदिरालय , सूरा और सुन्दरी

मेरे प्यारे अज़ीज़ अहबाब के लिए  मई  आज इक गजल पेश करता हूँ इससे पहले  थोडा मतलब कहता हूँ उपरका #१  फोटू ये मय् खानके मालिक  अखिल कुवा  मिया बीबी है। बीबी साकिका काम करती है और मिया  पिरेमुगा है।  मई  जब शराब पिनेके लिए  मयखाने में दाखिल हुवा तो  मेरे लिए  भरे हुवे जाम लेकर  साकी और पिरे मोगा मेरी तःनात्मे खड़े हो गए। मुझे अपना प यमानासे पीनेकी आदत है मगर में मेरा पयमाना  लाना भू ल गया।  तो उसने मुझे ओक्से पिलाया  दुनियाके लोगोने  मुझे शराबी कह कर हडधुत किया तो  नीचेका फोटू वाली साकी अपने मयखाने ले गई  और मुझे कहा यहाँ आपको  सूरा और सुंदरी  दोनों मिलेंगे  और मुझे  उपरके   फोटू वाली जरद कपड़े वाली सुंदरी दिखाई। ये सुंदरी मुझे चिपट गई अब आपके लिए एक ग़ज़ल पेश करता हु जो “ब्रिदा बनक किशन कनैया ” गीतके ढंग से गाया जा सकेगा

साकी पिलादे आज तू मुझको  गमका मारा आया  हूँ

गमका मारा आया हूँ और रंज्से हारा आया  हूँ……………….साकी पिलादे

सिर्फ दो बूंद में पिलुन्गा और ज़ख्मे  जिगरको  सी लूँगा

कसम है तेरी ज्यादा पियु तो तोबा करके आया हूँ…………….साकी पिलादे

दैरो हरम में जाकर आया कहीं मिटा नहीं गम मेरा

जा पहुंचा जब म य खानेमे  साकिसे सुकू पाया हूँ…………….. साकी पिलादे

मयकश समझके मुझको यारो दुनियाने ठुकराया है

साकिने मयखाने बुलाया चैन वहा में पाया  हूँ…………………..साकी पिलादे

“आता “को मंजूर है पीना  रंजूर होना रास नहीं

आज पिलादे ओक्से साकी पैमाना नहीं लाया हूँ………………..साकी पिलादे

“દાજી ડાયરો” – દિનેશ વૈષ્ણવ

શાહ્બુદીનભાઈ કે ભીખુદાનભાઈ ગઢવી “દાજી ડાયરો” શબ્દ ઘણીવાર વાપરે. મને ખબર નથી કે ૫૦-૧૦૦ ની ટીકીટુ આપીને કોક શેહર ના ટાઉન હોલમાં જેને “જાહેર  ડાયરો” જોયો હોય એને “દાજી ડાયરો” શું ઈ ખબર હશે. એટલે મારે મોઢેથીજ સાંભળો ઈ “દાજી ડાયરો” એટલે સુ. મેં મારા બાળપણ, ઘડતર, જીવતર ને સંસ્કાર ના મોલ ઈ ગામડાઓ ના ખેતરોમાં વાવી ને વીયડા ના પાણી એ ઊંચા કર્યા છે. આજે પણ ઈ ગામડાઓ ના સીમ-સેઢે ગોતો તો કદાચ મારા જેવા કોક આવી વાત  માંડવા વાળા મળી પણ જાય.

તો શાહેબ, આ વાત છે આજથી ૫૫-૫૮ વરસ પેલાની. અમે પંખીના માળા જેવા મેંદરડામાં. યાંથી ત્રણેક નાડાવા આથમણીકોર ૧૦૦-૧૨૫ સુખી ખોયડા નું, બીજા ને ખાર-ખેધો થાય એવું મઢુલી જેવું રૂડું ગામડું ઈ માનપુર. ઈ વખતે યાં રાવતવાળા હનુભાબાપુ ગરાસ ખાતા, ને ઈ બીલખાબાપુના ભાયાત પણ ખરા. મારા પિતાશ્રી મેંદરડા માં દાકતર એટલે અમે પણ એની હારે દરબાર ગઢે માંદે-સાજે કોક-કોક વાર જાતા. જો સાંજ હોય ને માનપુર ના પાદરે “શિવ મંદિરે” સંતુરામ શંખ ફુકે, નાગભાઇ નગારે ડાંડી દે, જસમત જાલરે ઘ્ણીયો પાડે, અતાબાપા આરતી કરે ને બાપુ જાજી તાણ કરે તો અમે પણ રોકાઈ જાતા ને દરબારગઢની તાજી ગારે લીપેલી ઓસરી માં “દાજી ડાયરે” બેસતા.

ભાઇ, ભાઇ… ઈ ઓસરીની જાકમજોળ ની સુ વાત કરુ. ચારે બાજુ આભલાના ચાકળા ચોડ્યા હોય, બાયણે-બાયણે લાલ-લીલી-ગુઢી ભુંગળીના તોરણો ટાગ્યા હોય, ને ઑયઙ।ઊના ટોડલે મોર-પોપટ ચીતર્યા હોય. બસ આ ડાયરો હળવે હળવે થીજતો હોય યા ૪-૬ “સાતી” ગા-ભેહ ને સીમેથી વળાવી પાછા આવે, ગમાણે બાંધે. પછી ઢોર-ઢાંખર ને “નીણ” નાખી “મોઢે ખોળ નું ખાણ” દઈ ને ગઢની ગોલ્કીઓ ઢોરો દોવે ને શેડકઢા દુધે બોઘ્યડા ભરે.

થીજતા ડાયરે હનુભા બાપુ સામે શેમળા ના ઊંચા ગાદ્લે મૂછે તાલ દેતા બેઠા હોય. એની ડાબી બાજુ નીચે વજુભાબાપુ, જોરુભા, જેઠવાબાપા, ને રાણીગભા ધાધલ બેસે, અફીણ ઘોળે, કસુંબા કરે ને કરાવે. બાપુની  જમણીકોર થી બાપુ ના “ગોલ્કા” ૫-૭ હોકા ભરે ને ડાયરે ફેરવે. માનપુરનાજ મુળુભાઈ બારોટ બાપુ ને ૧૦-૧૫ મિનીટ બિરદાવે ને પોરસ ચડાવે. પછી જેવો દિવસ ને જેવી તિથી – ઈ પ્રમાણે કનુભાઈ દેવીદાન બારોટ, માધુભગત જેઠવા, ઈબ્રાહીમ ભગત, મુગટલાલ જોશી એમ જુદા જુદા ભજનીકો ભજનો ગાય, મેરૂભા ગઢવી “વાત માંડે,” કે પછી માણભટ્ટ કોકદી “માણ” વગાડે. એમાં એકવાર સૌરાષ્ટ્ર નો અષાઢી અવાજ શ્રી. હેમુભાઈ ગઢવી પણ આવેલા ને “પેલા પેલા જુગમાં રાણી તું હતી પિંગલા…” ઉપાડ્યુંતું, હજી કાને ઈ મધ-જરતા અવાજના  ભણકારા વાગેછ.

જેમ જેમ ગામમાંથી લોકો આવે એમ બાપુ ને “જઈ માં ખોડીયાર” કઈ ને બેસતા જાય ને ધીમે ધીમે ડાયરો બંધાતો જાય, હાકલા-હોકારા વધતા જાય. બાપુ ગામના નવા-જૂની જાણે, ગરીબ-ગુરબા ના ખબર-અંતર પૂછે, ને જરૂરતે “કોઠારી વડારણ” ને કે “ઈ આને ચાર પવાલા બાજરો આપજો… આને પારીયું ઘી દેજો… આને બોઘડું દૂધ દયો…” બસ આ બધું હાલતું હોય યા કાનજી વાળંદ પીતળની  અડાળીમાં આંગળી ઉભી ને અટકે એવો જાડો દરેડ ચા ફેરવે, પીનારા ચા પીવે ને બાકીના કાવા-કસુંબા. ચા પછી થાળીમાં બીડી-બાકસ ને સોપારીના કટકા પણ ફરે. ડાયરે જાતજાતની વાતું થાય, પણ કોઈની ટીકા નહિ. અન્ધારું થાય ઈ પેલા તુલસીક્યારે દીવો મુકાય, ગઢે ફાનસુ લટકાવાય, લાંબી વાટ ના કોડિયા મુકાય.

પછી રસોડે થી “વાળું” નો “”શાદ” પડે. ઉજળા માણસો આગળ ને બાકી પાછળ એમ ગુણીયે રસોડે પંગત પડે, બધા ને ઢીચણીયા દેવાય. વાળુમાં આગલા ચૂલે થી (એને “ઓલો” કેવાય) ઉતરેલી ફોતરાવાળી ને માથે ફોતરા નો ઓઘ્લો વળ્યો હોય એવી મગની દાળ ની ઢીલી ખીચડી, લસણ ની છાટવાળી ખાટી કાઠી-કઢી કે  ખાટિયું, ગાડા ના પયડા જેવા લદોલ્દ ઘી એ નીતરતા લીલછમ રોટલા, તાંસળી ભરી ને શેડકઢું દૂધ, ગોળ-ઘી-માખણ, લીલા ડુંગળી-લસણ, ઘી થી દોડતી લાપસી કે ચુરમું, ને શાક માં ઋતુ પ્રમાણે લસણીયા-છાસિયા રીંગણા કે ભીંડા, ગલકા કે તુરીયા, લસણ ની કોરી ચટણીએ વઘારેલી ભોપાત્રા ની ભાજી, કે ડુંગળી-બટેટા હોય. બોઘડે થી ખીચડીમાં ઘી રેડાય ને “બાપલા, વધારે લ્યો નીકર બાપુનું ભૂંડું લાગે” એમ કહી ઘી લેવાની તાણ પણ થાય. બસ, વાળું કરી અમે બાપુની રજાએ રઢિયાળા બળદ ના “સગરામ” માં માથે માફો નાખી, પસાયતા ની જોટાળી જામગરી ની આડે, રાડા ની પથારીએ બેઠા બેઠા અજવાળી રાતે સિંહ-સાવજ ની ડણાકો સાંભળતા સાંભળતા “મધુવન્તી નદી” ના કાઠે થી ધોખડ ચડી ને મેંદરડા ઘેર પાછા આવીએ. ગાદ્લે પડ્યા-પડ્યા બાપુ નો પેર્મ ને ભજનીકો ભજનોને માણતાં-માણતાં અમારી  આંખના પોપચા ભીડાઈ જાતા.

તો સાહેબ, આને કે “દાજી ડાયરો.” જો બીજી વાર ઈ શબ્દ સાંભળો તો આ યાદ કરજો.

ડાયરે ચડ્યો તોખરી ઘોડો- દિનેશ વૈષ્ણવ

બાપલીયા, કોક ચીજ વરહે એકાદ વાર જોવામળે, જ્ય્મકે અહાઢની બીજ, ને એટલેતો ભગત બાપુ કેછ: 

“કોટે મોર કણુંકિયા‚ વાદળ ચમકી વીજ;

રૂદાને રાણો સાંભર્યો‚ આતો આવી અષાઢી બીજ.”

કોક ચીજ માં ખોડીયાર નવરી પડે તીયે પેદા થાય, જેમકે ચણોઠી આંખ્યું વાળી, હિંગોળ હાથ્યું વાળી, ઉગમણા પવને આથમણી નમે, આથમણા પવને ઉગમણી નમે ને બેય કોર થી વા વાય તો વેલ ની જ્ય્મ ભાંગી ને ભૂકો થઇ જાય એવી પુતળાના રૂપાળા અવતારે અસ્ત્રી, ને એટલેતો ગાંડી ગર નો ટપાલી મેઘાણી કેછ:

“આંખડી લાલ ચણોઠડી‚ હિંગોળ જેવા જેના હાથ;

પંડયે બનાવ્યું પૂતળું જે દિ’ નવરો દિનોનાથ.”

ને કોક વસ્તુતો જો આદમીની છથીએ ભાગે લખાણી હોય તો ઈ દર દહ દાયકે દેખા દે, જ્ય્મ્કે દુધે જરતી સિહણને ધાવતા લાવરા ના મોમાં થી કદાચ જોને એકાદ ટીપું જો ભો એ ભટકાય તો ઈ માં જાનકી ની જેમ સાતે પડ સોસરવું સડેડાટ ઉતરીજાય, ઈમજ સારા ઘોડા ને સારા અસવારનું મો સુજણૂ પણ એકાદ દાયકે એકાદ-બે વાર થાય, ને એટલેતો દાદુભાઈ લખેછ ને કે:

ભલ ઘોડા ને વલ બંકડા, તારે હલ બાંધવા હથિયાર;

તારે જાજા ઘોડામાં જીકવું, મરવું એકજ વાર.

જાજે ભાગે ગામમાં ફરતા ઘોડા, ઈ હંધાય તો હાડાત્રણ પગે, પા અંખ ઉઘાડી ને ઉભેલા ટટું, ટાયલા ને ખચર. ભાઈ, ઈ તોખરી ઘોડા મેં પણ બે-ત્રણજ જોયાછ – આપાભાઈ ગોવાળિયાનો, રાણીગભાઈ ધાધલનો, પોલાભાઈ કારડનો, પણ આ હંધાય ને ઠેક મારે ઈ ઘોડોતો ચોરવાડમાં નંદલાલભાઈનો, ને માથે ઈવોજ બે જોટા ની બંધુક વાળો તડોતડ ખાખી ચોયણી, માથે જોધપુરી સાફો એવો તોખરી અસવાર ઈ નંદલાલભાઈ પોતે. કેવાતુંકે ભાઈ ઈ ઘોડો જંબુસરથી છએક મહિનાનું વછેરું હતું તીયે ગાડામાં લીયાવ્યતા ને એના પંડ ના ચાર દિકરા ની હારો-હાર એને ઉછેર્યો. ઈને રોજ સાંજે લોટાડવા નંદલાલભાઈ ને આંગણે હાથમાંથી રેસમ ની જ્યમ સરકી જાય એવી દરિયા ની ધોળી રેતી. ઈ જનાવરની હામે ચોવીસે કલાક લીલોછમ ગમાણૅ રજકો ને ગદબ, મુઠી ફાટે એવા દાણા નો કપાસ, ઈના પોતાના વાઙના વિસ-વિસ આન્ખ્યુ વ।ળી પીળી શેય્ડી ના ગોળ ના દડબા ને વા-છૂટ હાટુ હિંગના ગાન્ગડ। રાખતા, ને ઈને મધરાતે ને પરોઢિયે હુકું નિણ નાખતા.

જો ઈ ઘોડા ને વરણવા બેહુ તો રાતું ની રાતું વૈજાય તોયે ટૂંકમાં – ઈ પોણ। બે વામ ઉંચો, વંશે તુર્કી, રંગે કાળો ને માય છુટા છવાયા ધોળા દુધમલીયા ધાબા એટલે ઈ ટીલડો. ગુડા હુધીની એની કેહવળી ને જાયદી ખજુરની પીસી જેવો વાન, એની કાનહૂરી ડોઢે વળીગેલી જાણે દેરાણી જેઠાણી હામ-હામી બેહિને બે મણ ની ઘંટીએ સવામણ બાજરો દળે. ઈના કપાળ વચાળે કેહવાળીની લટ જાણે જહોદાના જાયાના મુગટે સોળે કળાએ કળાયેલ મોરેનું પીછું. ઈની કાળી ભમર આંખ જાણે ગંગા-જમના માં તરતા ગજી ઢાલના કાચબા. ઈના પરવાળા જેવી પાપણ, ઈની મુઠી હોહરવી વયીજાય એવી નાકહુર, ને ઈના જાડા હોઠ જાણે શીયાળે દાણે ભરાયેલા બાજરા ના બે ડુંડા. ઈની કોક જોગીન્દરની ગુફા જેવી મોફાડ, ને માય દુધે ધોયેલા દાંત જાણે આહુની પુનમે કાલા માથી ફાટ-ફાટ બારુ આવતુ બરફ ન કટકા જેવુ રૂ. ઈના ચાર સાથળ જાણે તરકોણ આકરે સંકાડતો નાગેશ્રીમાં પોપટડી નો પટ. ઈના જોરળ। પગું ને કાઠી ને ઘેર અભેરાઈએ ઉન્ધી વાળેલી ચાર તાહળી જીવા કાળ।ભમર   ડ।બલા, જાણે આઠેક વરહની છોકરીનો ફળીમાં પગ થંભે નહિ એમ કા ઉપાડ ને નકર ઉપાડું. ઈની લોઠ્કી પણ માખણના પીંડા જેવી સુવાળી કાય – જો ભૂલે ચુકેયે નખ ફેરવોતો રતુમડા લોઈ ના કાતો ટસીયા ફૂટે ને કાતો લીહોટા પડે. એનું ભોયે લીહોટ। પાઙ પૂછડું જાણે વડોવને હોએક વરહ્થી લટકતી વડવાઈ.

નંદલાલભાઈ નો વચલો દીકરો બાર આંગળીયો બાબુ રોજ આથમતા સુરજની સાખે ઈ ટીલડાના પીતળનું ચોકઠું ચડાવી, શેમળ।ના રુનિ ગાદી માથે ૨૫ કિલો નુ પીતળનું પલાણ મૂકી ને ગામ ના હવેડે પાણી પાવા નીકળતો. કેવાતુકે ઈ પલાણના પેગઙ।મા કિમ્તી માળેક જઙય।તા, ને પલાણની કસ કાળીયારનિ સુવાળી ચામડીની હતી. અમારા દવાખાનાના વીઘા ના પટ માં વળતા ઈ ઘોડા ને “જાડ” કરતો. પણ બાપલીયા, ઈ ઘોડો “જાડ” થાતો તીયે એના આગળ ના બે પગ ભો થી આઠ-આઠ હાથ હવામા, ને એના પાછલા બે પગ જૂકીને બે હાથ ના થાતા, ને બાબુ નો વાહો ભો થી સવા વેત ઉંચો રે. ભાઈ, આતો મે કાલે જોયુ હોય ઈવુ યાદછે. ઈ ટીલદડ।ને બાબુડીયો હલાવાતો પણ ઘણી રિતે – કોક્વાર મજરૂ-મજરૂ, તો કોક્વાર રેવાલ હાલે, તો કોક્વાર રૂમઝુમા, તો કોક્વર તબડાકા, તો કોક્વર બાગડદા, તો કોક્વર બગાક્જમ.

નન્દ્લાલભાઇ દર હોળીએ ટીલડાને હોળી ટપાવતા ને એનો નાના દિકરા રાજનુ દર બેસતા વર્સે આ ઘોડે ચઙીને ફુલેકુ નિકળતુ ઈ વાત કોક્વર કરિસ.

હવે ગોરબાપા ની:સ્પૃહી થઇ ગયા.

.જયારે ગોરબાપા એક બાઈએ  પાણી નોતું લીધું ઈ વર્તી ગયા ત્યારથી ગોરબાપા બહુ વખણાય , ગયા.એટલે મોકો જોઇને ગોરબાપાએ  પોતાની દક્ષિણા પણ વધારી દીધીપ્રથમ તો જયારે  પાણી નોતું લીધું એ વર્તી ગએલા  એ યજમાને  .ગોર બાપાને ફક્ત સવા ડોલર  દક્ષિણા પેટે આપ્યો એ એમને  હર્ષભેર સ્વીકારી લીધેલો પણ સુરેશ જાનીએ  છાપામાં  ગોરબાપા  થયું થા વું અને થશે  એ બધુંજ  જાને  છે એવી જબરી પ્રસિદ્ધિ  કરી એટલે કથા કરાવવા વાળા લોકોની જબરી ભીડ થવા માંડી આનો લાભ લઇ  ગોરબા પાએ દક્ષિણા  સીધી બે હજાર ડોલરની કરી નાખી  .અને ગોરબાપાના   આલીશાન  મકાન ઉપર હિન્દીમાં   આરસની તકતી લગાવી એમાં લખ્યું કે ” નામે વો બારી બારી યજ્માંનકે પઢેંગે। ઉલ્જત્સે  કુછ ન હોગા  નંબર લ ગે હુવે હૈ ” .મતલબ કે  દરેક યજમાનની ચિઠ્ઠીઓ  વારા ફરતી ગોર બાપા વાંચશે દરેકને નંબર આપી રાખ્યા છે માટે કોઈ ઉતાવળ કરશો નહિ એક વખત ઓલા   વિનોદ ભાઈને વિચાર આવ્યો કે  આપને કથા કરાવીએ  કોઈ ખાસ હેતુ નથી પણ એ બહાને મિત્રો સાથે પ્રીતિ ભોજન થઇ જાય અને ગોર બાપાને રૂબરૂ મલાય  પણ ખરું  પણ વિનોદભાઈને  લાલચુ ગોરબા પાએ  દક્ષિણા  વધારી દીધી છે એ ખબર નહિ એઓએતો  ઈ મેલ દ્વારા સહુને આમંત્રણ આપી દીધા  .લોકો આવ્યા પરસાદિયા ભગત કથા. પૂરી થવાના સમયે આવ્યા  .કથા  પૂરી થઇ એટલે  ગોર બાપાને  વિનોદભાઈએ દક્ષિણા આપી  . દક્ષિણા ઓછી જોયા  પછી  ગોરબાપો બોલ્યા। હનેથી હું બે હાજર ડોલર  દક્ષિણા લઉં છું એટલે  વિનોદભાઈ ચિડાઈ ગયા અને બોલ્યા  આટલા બધા પૈસા હું નથી આપતો  જાઓ તમારાથી થાય  એ કરી લ્યો વળી કોઈ ડાહ્યા  માણસે વિનોદભાઈને સમજાવ્યા કે  આ માં તમારી ખોટી છાપ પડે છે માટે તમે પુરા પૈસા આપી દ્યો

વખત જતા  ગોર બાપાએ દક્ષિણા ડબલ કરી ના ખી. એક ગધેડા વાળાનો ગધેડો  વધારે ભાર  ખેચવામાં પોતાની ઊંચાઈમાં ,પુછડા  અને કાનનીલંબાઈમાં  પહેલું ઇનામ જીત્યો એની ખુશાલીમાં એને  સત્યનારાય ણ ની કથા કરવાની ઈચ્છા થઇ। પણ દક્ષિણા બહુ  મોટી કરી છે આ લોભી અને લાલચુ  બ્રાહ્મણે  દક્ષિણા બહુ  મોટી કરી છે એ બ્થોડી ઓછી કરે એવું સમજાવવા એ  વી કે વોરા પાસે ગયો  વી કે વોરા કહે  મારા કરતા તમે ડો રાજેન્દ્ર ત્રિવેદી પાસે જાઓ એ  કૈંક  રસ્તો બતાવશે .ગધેડા વાળો  ડો ત્રિવેદી પાસે ગયો  ડો  ત્રિવેદીએ કહ્યું કે  એમના મગજ્માં લોભ અને લાલચની  જે ગ્રંથી છે એ ઓપરેશન કરીને કાઢવી પડશે ,એટલે પૈસાને હાથ નહિ લગાડે અને  પૈસા સોનું હીરા કે ચાંદી જોઈનેજ ભાગશે।  અ ને આથી લોકોને ઘણો લાભ થશે ,ડો ત્રિવેદી એ ગધેડા વાલાને કીધું હું એક જડી બુટી આપું છું એ તમે ગોરબાપાને  મોસંબીના રસમાં પીવડાવી દેજો એટલે રસ પીધા પછી અર્ધી મીનીટમાં  બે ભાન થઇ જશે પછી મને તમે બોલાવજો એટલે હું મગજનું ઓપરેશન કરી  લોભ લાલચની ગ્રંથી કાઢી નાખીશ  .ડોક્ટરની વાત સાંભળી  ગધેડા વાળો બોલ્યો  તોતો  બહુ વાર લાગી જાય અને કથાનું બહુ મોડું થઇ જાય  ડોક્ટર બોલ્યા મારી પાસે એવી જડી બુટી છેકે   માણસ  એકજ મીનીટમાં  પહેલા હતો એવોજ સાજો સારો તબ્દુરસ્ત થઇ જાય , ગધેડા વાળો  બોલ્યો આવી જડી બુટ્ટી યમને ક્યાંથી મળી  .ડોક્ટર કહે  જયારે ગોરબાપાએ  સુર્પન્ખા સાથે લગ્ન કરેલા ત્યારે હું તમને જમવાનું આમંત્રણ આપવા ગયો હતો ત્યારે મને સુરપન્ખાએ  આવી રામબાણ જડી બુટ્ટીઓ મને આપેલી ગધેડા વાળો જડીબુટ્ટી લઈને ઘરે આવ્યો ,ગોરબાપાને પીવડાવી તે બેભાન થઇ ગયા .ડોકટરે ઓપરેશન કરીને મગજમાંથી લોભ લાલચની ગ્રંથી કાઢી નાખીપછી ગોરબાપાએ  કથાનું રસપાન  સહુને ક.રાવ્યુંગધેદાવાલો દક્ષિણા આપવા ગયો એટલે ગોરબાપાએ  દક્ષિણા લેવાની એવું કહીને નાં પાડી કે હવેથી હું દાન દક્ષિણા લેતો નથી.પછીતો કથા કરાવવા વાળાઓની જબરી લાઈન લાગવા માંડી  એટલે  ક ન કરાવ ળ અને સુરેશ  જાણીએ એવો વિચાર કર્યો  કે  આપને યજમાન પાસેથી  પૈસા લેતા જવા અને આ પૈસાનો ઉપયોગ  ગરીબ વિદ્યાર્થીઓને  ભણવામાં મદદ કરવામાં  લોકોમાં ફેલાએલી અંધ શ્રદ્ધા નું નિવારણ કરવા માટે ઉપયોગ કરવો પ્રવીન્કાંત શાસ્ત્રી એ પા આ શુભ કાર્યમાં સાથ આપ્યો।

પતાયત સર્પ સાથે ભાઈબંધી

આપ આવા  ખડચીતરા સર્પ સાથે રમત કરી શકો છો ?એની સાથે પ્રેમથી વર્તો તો કદ્ફી કરડવાનો નથી। પણ આવા જોખમી ધંધા કરવા માટે જબરદસ્ત હિંમત જોઈએ.ये कोन्स यक्दा है जो वा हो नहीं सकता
हिम्मत करे इनसान तो क्या हो नहीं सकता ?

 

છ ઇંચ લામ્બા કાળા વીંછી સાથે પ્રેમ

આપ જોઈ શકશો કે  આ વીંછી ડંખ મારવાનો પ્રયાસજ નથી કરતો. સાંભળવા પ્રમાણે આ વીંછી કાળા નાગને  ડંખ મારે તો  એ કાળા નાગના રામ રમી જાય હો. એક માનવ જાતજ   વિના કારણ બીજાઓને અને પોતાની જાતના મનુશ્યો ને મારી નાખે છે.