मेरा वसीयत नामा

મારા  દારૂડિયા ,ચડસી ,ગંજેરી , જુગારી ,શિકારી .વગેરે અનેક પ્રકારના ચાહકો છે. અને ભૂલથી પણ કીડી જેવું જંતુ ના મારી જાય એવી કાળજી રાખનારા પણ મિત્રો છે .અને હું એને દિલથી ચાહું છું .મને કોઈ પ્રત્યે નફરત કે ઈર્ષા થતી નથી.  એક શેઅર તમને કહું છું.

दुनियाको नफरातोने दोज़ख  बना दिया

जन्नतसा था जहान  उसे जहन्नुम बनादिया  મારા સદાચારી મિત્રો પણ છે .અને અહિંસક તો એવા છે કે મચ્છર મારવાની પણ એની ઈ ચ્છા થતી નથી .હું એને ચાહું છું અને એવી રીતે એ લોકો પણ મને બેહદ ચાહે છે.એક વખત મને ખરાબાતોમાં જવાવાળા મિત્રોએ મને કહ્યું કે हिम्मत लाल  तू अपना वसीयत नामाबनाले  મારા જે દારૂડિયા મિત્રો લખાનોવ .બનારસ .બાજુના હતા તે લોકોએ મારી સમાધી બનાવવાનું પણ નક્કી કરી દારૂડિયા મિત્રો મારા ખાટ્લા પાસે બેસી રહે .દારૂની પ્યાલી ઉપર પ્યાલી પી ધા કરે.સદાચારી મિત્રોએ પણ મને વસીયત નામું લખવાનું કહ્યું .દારૂડિયા મિત્રો માટે મેં આવી રીતે વસીયત નામું બનાવેલું અને સદાચારી મિત્રો માટે આવી રીતે વસીયત નામું બનાવ્યું.

                                                                                                          મારા જાઉં જબ મૈ યારો માતમ નહિ મનાના ઉઠાકે જનાઝા  મેરા  પ્રભુ નામ કો સુનાના
લાકે ચિતાપે મુજકો ઉલ્ફતકે સાથ રખના કોઈ એક લડકી કે હાથો   ચિતાપે  આગ લગાના
પ્રભુ નામ લેતે લેતે સબ અપને ઘરકો જાના .માસૂમ લડ્કીયોકો અચ્છા ખાના ખીલાના
“અતાઈ “કો ભૂલ જાના સમજો વો થા ફસાના ઉલ્ફત્કો સાથ લેકે જન્નાતકો ચલા જાના

આવી રીતે મારાથી બે પ્રકારના વસીયત નામ બનાવાય ગયા મારા ખાટલા નજીક શરાબી મિત્રો બેઠેલા એ લોકો ઘડી ઘ્ગાડી મારા મોઢા સામું જોયા કરે ધીમે મારો શ્વાસ અટકી અટકીને ચાલવા માંડ્યો .દારૂડિયા મિત્રો અંદરો અંદર વાતો કરવા લાગ્યાકે .अब हिम्मत मरने वाला है ,चलो उसका जनाज़ा तैयार करे  એક દારૂડિયો બોલ્યો .अब मरा नहीं है ज़िंदा है  . સંભારીને .  બીજો બોલ્યો.अरे जनाज़ा उठाव कबरास्तान जाते जाते मर जाएगा .અને પછી  ઠાઠડી  ઉપાડી  અને કબરસ્તાન સુધી . જોયુતો હજુ મારો શ્વાસ ચાલતો હતો .એટલે એક દરુડીઓ બોલ્યો .अरे येतो अभीतक मरा नहीं है .अब क्या करना  સાભરિને વધ્ધું પડતો ગણાતો  દારૂડિયો બોલ્યો .अरे साले उसको दफ़न करदो  दफ़न कर देनेके बाद वो मरही जाने वाला है वास्ते उसको संदुक्मे डालके दफ़न करदो

और अपने अपने घरको चले जाओ .એમ બોલી મારા બધાંજ પહેરેલા માના ખમીસ અને લેંઘો  રહેવા  દીધો .પણ એક સજ્જન શરાબી હતો .એ બોલ્યો  કે उसकी पगड़ी रहने दो अगर उसको जन्नात्मे चैन नहीं आयातों वो पगादिके जरिये खुद कशी कर लेगा મારો થેલો પણ લઇ લીધો .પછી મને પેટીમાં પૂરી ને દાટી દીધો .પરલોકમાં ચિત્રગુપ્તને ખબર પડીકે એક માણસને જીવતો દફનાવાય ગયો છે એને અહી આવવાને તો હજુ દસ વરસની વાર છે ?ચિત્ર ગુપ્તે યમદેવને  તાબડતોબ મને કબરમાંથી બહાર કાઢવા માટે મોકલ્યા યમ્દેવતા મારી સમાધી પાસે આવ્યા અને પોતાના પાડાને આજ્ઞા કરીકે કબર ખોદીને જેમાં હું હતો એ પેટી બહાર કાઢ !પાડે પોતાના કુન્ધાલા   શીન્ગડાથી ખોદીને પેટી બહાર કાઢી  યમરાજાએ મારી પેટી ખોલીતો એમાં મને યમરાજાએ મને જોયો ,અને મને પૂછ્યું એલા અહી કેમ આવ્યો છો ? મેં કીધું મહારાજ હું મારી ગયો છું એટલે અહી આવ્યો છું .યમરાજા કહે તું નથી મરી ગયો .જા ઘર ભેગો થઇજા  મેં કીધું મહારાજ હું મારે ઘરે કેવીરીતે જાઉં મારી પાસે પૈસા નથી. બધું મારા શરાબી મિત્રોએ  લઇ લીધું છે મારો આખો થેલોજ લઇ લીધો છે . આમારા થેલામાં  મારા પૈસા મિત્રોના ફોન નંબર વગેરે બધુજ હતું .હવે મારે ઘક્રે જવું કઈ રીતે . મારી વાત સાંભરી  યમરાજા બોલ્યા ચિંતા કરીશ નહિ હું તુને રાઈડ આપું છું .પાડાના શીગડામાં  તારા બે પગ ઘાલીને પાડાની કાંધ ઉપર બેસીજા
મેં યમરાજને કહ્યું કે મહારાજ આ મારા ગામ ફીનીક્ષ માં ત્રફિક ની જબરી સમસ્યા છે.એક્સીડેન્ટ થાય તો પાડાને તો હોસ્પિટલ માં દાખલ કરે પણ તમને કોનો માઠો બેઠો છે કે તમને પોતાના ઘરે  લઇ જાય .યમરાજા કહે હું પાડાને આકાશ માર્ગે ઉડાડીને લઈજૈશ .  toto બહુ ગજબ થઇ જાય તોતો મીલીટરી વાલાને એવો વેમ પડે કે   આ અલ કાયદા વાળાની નવી શોધ લાગે છે  એટલે એ તોપને  ભડાકે દ્યે   યમરાજ બોલ્યા હું પાડાને અદ્રશ્ય રીતે ઉડાડીશ એટલે કોઈ જોઈ નાં શકે .ચાલ હવે બહુ બોલ્યા વિના પાડાની કાંધ ઉપર બેસીજા .હું પાડાની કાંધ ઉપર બેઠો અને યમ રાજાએ પાડો ઉડાડ્યો અને પળવારમાં  મારા દ્રાયવે.     માં મૂકી દીધો  . આવખતે મારા ઘરવાળા  તુલસીને પાણી પીવડાવી રહ્યા હતા મને જોઇને પાણીનો લોટો ફેંકી દીધો અને ભૂત ભૂત ની બુમો પાડવા લાગ્યા  આ વખતે મારા ઘરમાં ભજન ચાલી રહ્યા હતાં .ભૂત ભૂત નો અવાજ સાંભરી સૌ બહાર આવ્યા .એક માણસને મારી ચોટી કાપી આવવાનો વિચાર આવ્યો એટલે એની ઘરવાળી એ કીધું કે તમે કોટી કાપવા નો જાવ જો એની ચોટી તમારા હાથમાં હશે તો એ પછી આપના ઘરમાં આવી જશે તો મને એ વળગશે તો પછી તમારી શી  વલે થશે .    પછી એક સરમનું કરવા આવેલા ગોર્બપાએ કીધુકે આ ભૂત નથી ખરેખર હિંમત ભાઇજ છે જો ભૂત હોતને તો એને પદ છાયો નો હોત .પછીતો  ઘરમાં લાપસીના આંધણ દેવાણા. સૌ જમ્યા  બધા ખુશ થઇ ગયા  મારા ઘરવાળાં વાળું ખુશ થયાં. 

मर जाऊ जब मई यारो मातम नहीं मनाना उठाके  जनाज़ा मेरा नगमा सुनाते जाना
लाके लहद में  मुजको उल्फतके साथ रखना गंगाके जलके बदले  आबे अंगूर छिड़कना
तुर्बत्पे मेरी आना  शम्मा नहीं जलाना आबे अंगूर भरके सागार उछल देना

अताई को याद करना   मदिरा से जाम भरना सागर बदल बदलके पि लेना और पिलाना

શંકરભારથીને ત્યાં જોડકું જન્મ્યું (દિકરો અને દિકરી )

દેશીંગામાં વર્ષો પહેલાં ત્રણ અતિત બાવા ભાઈઓ રહેતા હતા .એમાં શંકરભારથી ગરીબ રોગી અને આળસુ એને ત્યાં બે છોકરાં હતાં તે બારેક વરસની ઉમરનાં હતા એના પછી જન્મેલાં થોડાંક બાળકો મરી ગએલાં એ પછી એક છોકરું જન્મ્યું એ અપૂરતા પોષણના લીધે ખુબ નબળું હતું . આ પછી .એને ત્યાં જોડિયાં દિકરો દિકરી જન્મ્યાં ત્યારે શંકરભારથીને લોહીની ઉલટીઓ થઇ અને શંકર કૈલાસ વાસી થઇ ગયા .ઘરમાં કંઈ ખાવાનું નહિ .ગામલોકોએ સુવાવડ ખર્ચો ભોગવ્યો .સેવાભાવી લોકોએ બાવળિયો ગુંદ ઘી . ,ગોળ અઢીશેર સુંઠ અને બીજો મરી મસાલો નાખી કાટલું બનાવી સુવાવડીને ખવડાવવા મંડ્યા .રબારી સુવાવડીને શેક કરવા બકરીની સુકી લીન્ડીયું આપવા મંડ્યા .બધાં સારા વાનાં હતાં .પણ દુર્ભાગ્યે સુવાવડીને પુરતું ધાવણ નોતું આવતું .એટલે બાપડાં નવજાત શિશુ ભૂખથી ધલવલતાં। .આવું બાળકનું દુ:ખ જોયું જાય એમ નોતું .એટલે સુવાવડીએ ગણેશ પરમેશ્વરનું નામ લઈ બાળકોના મોઢામાં જરાક ગોળ મોક્યો .અને બાળકો ગોળને ચઘરીને ગળે ઉતારી ગયાં અને રોતાં બંધ થયાં .અને બાળકોની મા રાજીના રેડ થઇ ગઈ .પછી એક વખત બાળકોના મોઢામાં શીરો મુક્યો .અને શીરો પણ ધીરે ધીરે ગળે ઉતારી ગયાં . માતા તો ખુશી ખુશી થઈ ગઈ .લોકોને પોતાના આનંદ ની વાત કોઈને કહેવાનો હર્ષ થતો હોય છે .પણ વાત સાંભળી રાજી થનારાં ઓછાં હોયછે .પણ ઈર્ષાળુ વધારે હોય છે . એનો મને જાત અનુભવ છે .બાળકોની માતાએ બાળકોને પોતે શીરો ખવડાવે છે .એ વાત સૌ પ્રથમ એણે મારી મા આગળ કરી .મારી માએ એને કીધું કે આવું કામ કરીશ નહિ .બાળકો મરી જશે, બાળકોની માએ મારી માને જવાબ આપ્યોકે મરી જાય તો ભલે મારી જાય જેવી ભગવાનની મરજી “રહે ઈ રામનાં અને મરે ઈ ગામનાં “બાળકો શીરો ખાય છે . એ વાત ગામ પરગામમાં વાયુ વેગે ફેલાય ગઈ .એક વખત રુડીમાં લુવાર બાળકોને જોવા ગયાં .તે વખતે એક જે દોઢેક વરસની ઉમરનું હતું પણ અપૂરતા પોષણના લીધે બહુજ નબળું હતું .તેને ઉંચે પડાર માં જોળી બાંધી એમાં મૂકી રાખેલું .તે બાળકે થોડો અવાજ કર્યો . કશુક બોલ્યું .રુડીમાં સમજ્યાં કે આ નવાં જન્મેલાં બાળકમાનું કોઈ બાળક બોલ્યું .અને અફવાએ વેગ પક્ડ્યોકે બાળકો બોલે પણ છે . અને બાળકોની માતાએ લોકોને કહ્યું કે બાળકો હું એકલી હોઉં છું ત્યારે મારી સાથે વાતો કરે છે .અને પછીતો લોકોએ બાળકો”સુભદ્રાનોઅને કૃષ્ણનો અવતાર છે . એવું ઠોકી બેસાડ્યું અને પછીતો લોકો દુર દુરથી બાળકોનાં દર્શન કરી કૃતાર્થ થવા આવવા લાગ્યાં . અને બાળકોના ચરણમાં પૈસા ધરવા લાગ્યાં .એક ખેડૂત ગોળનું માટલું લઈને બાળકોને ચરણે ધર્યુંકોઈ ઘી લઇ આવ્યો .એક ઓખાના ભોપાએ પૂછ્યું .ભગવાન બકરીનું ઘી ખાશે ? બાળકોની નજીક ઉભેલા હરિશંકર મહારાજે કીધું .આ ભગવાન બધુંજ ખાય છે પછીતો દેશીંગામાં માનવ મેરામણ ઉભરાણો . બાળકોની માતાએ કીધું કે રાતના વખતે ભગવાન સરૂપ બદલે છેઅને ઘરમાં હડિયા પાટિયું કાઢે છે . વળી માળા ફેરવતાં ફેરવતાં એક 85 દિવાળીઓ જોઈ ચુકેલાં માજી બોલ્યાં એકદી મારી સામે વાતું કરી .મેં ભગવાનને કીધું પરભુ બધાય હાર્યે વાતુ કરોને ? ભગવાન બોલ્યા .હું ફક્ત ધાર્મિક ,પુણ્ય શાળી માણસો સાથે બોલું છું .આ અવતારી કળજગના કૃષ્ણ સુભદ્રાએ માતાની ગરીબીના ચકના ચુર કરી નાખ્યા .ખુબ માણસોને આવતા જોઈ જીવાભાઇએ ચા વેચવાનું ચાલુ કરી દીધું બે કાવડિયાચાનો ભરીને આપવા લાગ્યા .અને સાંજ પડ્યે કમાણીમાંથી કૃષ્ણ સુભદ્ર ના ચરણોમાં ફૂલ નહીતો ફૂલ પાંખડી મુકવા લાગ્યા .કેમકે આ પરભુના પરતાપ્એ જીવાભાઈ થોડુક રળી શકતા હતા .
એક વખત રાજકોટથી પ્રાંત સાબનો કોઈ માણસ કે પ્રાંત સાબ પોતે પોતાની ગોરી મઢમ લઈને બાળકો વાળું કુતુહલ જોવા આવ્યા .તેઓએ કીધું કે બાળકોને શીરો ન ખવડાવો બાળકો મરી જશે .એને મુજફ્ફર દરબારને ભાર દઈને કીધુકે આ ધાવણ આવે એવો પોષ્ટિક ખોરાક ખવડાવો .એક વખત માણાવદર દરબારની બેગમે કે જુનાગઢના નવાબની બેગમે બાળકોને જોવાનો આગ્રહ કર્યો પણ આ બાળકો રાત્રે ઘરમાં હડીયું કાઢે છે અને વાતું કરે છે એ વાતખરી છે? એની ખાત્રી કરવા રાતના વખતે નજરે જોવા માટે નિષ્ઠાવાન માણસોને બાઈના ઘરે ઘરેમુકવા માટે દરબારને કહેણ મોકલ્યું . બાપુએ માણસો મુક્યા સવારે માણસોએ બાપુને વાત કરી કે અમે આખી રાત જાગ્યા પણ કઈ ચમત્કાર જોયો નહિ .
પછી શાંત પડ્યું શંકર ભારતીના ભાઈ એક રુખડ ભારથી હતા તેઓ એની બાયડી અને આગલા ઘરના દિકરા કરણને બહુ મારતા મારતી વખતે પોતાના હાથનો ઉપયોગ નકારે પણ લાકડી વાપરતા આ લાકડીનું નામ ગેડીયો હતું ગેડિયાને રૂખડ ભાઈ ઘરની આડીમાં ખોસી રાખતા( કહેવાય આડી અને આડ્સર આડ્સર કોને કહેવાય એ હાલની દેશીંગાની નવી પેઢી ખબર પણ નહિ હોય) ખોસી રાખતા .એક વખત ગેડીયો લઈને એના દિકરા કરણને મારવા મંડ્યા .કરણ અઢાર વરસની ઉમરનો જુવાન હતો .ઓલી કહેવત છેકે આંતરી બિલાડી વાઘણ થાય અને ત્રાઠઈ તરીયા નાગણ થાય એમ કારણ વિફર્યો અને રૂખડ ભાઈને એકજ થપ્પડ મારી અને રૂખડ ભાઈ ને ભોઈ ભેગા કરી દીધા અને રૂખડ ભીની છાતી ઉપર કરણ ચડી બેઠો અને જોર જોર થી મારવા મંડ્યો . જો કોઈ સજ્જને રુખડ ભાઈને મારમાંથી નો તો કરણ રુખડભાઈને કૈલાસ ભેગા કરી દેત આ પછી રુખડભાઈનો ગેડીયો આડીમાંથી બરો નીકળ્યો નહિ .
આ કરણ પછી એના દીકરા રાજન અને વહુને લઈને પોરબંદર રહેવા જતો રહેલો .અહી એને કલજુગી કૃષ્ણ અને તેની માને પોરબંદર બોલાવી લીધાં ,અને ધંધે વળગાળી દીધાં પછી સુભદ્રા પહેલી અને કૃષ્ણ પછી વૈકુંઠ જતા રહેલાં .મારા વહાલા બ્લોગર ભાઈઓને મારાં શરાબી ગીતો ઘણાને નથી ગમ્યાં એવું લાગ્યું . એક શેર લખું છું કમાયે ધન ઓર નામ કૈસે કૈસે શરાબ પી ગઈ સાયગલ જૈસે કૈસે . રામ રામ